Klasgenoten in oorlogstijd

Bij mij in de klas zaten tijdens de oorlog twee jongens uit een NSB-gezin. Daar moest je niets van hebben. Dat werd nog bevorderd door de grootste van die twee: Hans. Of hij echt zo stoer was als dat hij zich gedroeg weet ik niet. 

rubriek Stichting Oud Ridderkerk

Hij kwam in het uniform van de Jeugdstorm naar school, met een dolkmes aan zijn riem. Het was nog de tijd dat je allemaal twee aan twee in banken zat. Naast Hans wilde niemand zitten. Dat was ook voor onze meester een probleem. Die kon het zich niet veroorloven om mee te werken aan het isoleren van een NSB-jongen. Dus had hij wat verzonnen. Elke maandagochtend moesten de linker jongens van elk duo een bank opschuiven. Dus elke week kreeg je een andere buurman. Eerlijk gezegd heb ik pas later begrepen wat van dat opschuiven de ware bedoeling was.

Buitengesloten
Door al dat geschuif kwam ik terecht bij Adrie, de andere NSB-jongen in de klas. Een heel ander type. Een kleine, stille jongen. Het was niet moeilijk om niets te zeggen tegen hem, want hij zei zelf niets. Durfde misschien niet. Nu begrijp ik dat hij heel goed snapte dat hij werd buitengesloten.

Gevlucht
Adrie bleef in de klas tot september 1944. Toen op een ochtend moesten we allemaal zo snel als mogelijk naar huis: de bevrijders waren onderweg en misschien zelfs al in Dordt werd er op die Dolle Dinsdag gezegd. De bevrijders kwamen niet, maar ik heb Hans en Adrie nooit meer teruggezien. Zij waren gevlucht. Adrie zou ik nog wel eens willen ontmoeten en eindelijk met hem praten om van hem te horen hoe wij hem tot een melaatse, een uitgestotene, hebben gemaakt en zijn schooltijd tot een hel vanwege de verkeerde keuze van zijn ouders. Mag ik ook hem een soort oorlogsslachtoffer noemen?

Jan Sintemaartensdijk

Inleveren bij museum
Oude foto’s, films, video’s?....Het museum weet er raad mee!
Gooi ze niet weg, maar lever ze in, graag ook van na 1970.