Afbeelding

KrantDessert 17-11-16: Het aangrijpende verhaal van Marja

Algemeen

Je dochter verliezen is zo onnatuurlijk. ,,We krijgen nooit kleinkinderen en zijn weer met z'n tweeën over."

Marja de Jong verloor haar enige dochter op 32-jarige leeftijd.

Door Astrid Potuijt

Marja en Joop wonen al 48 jaar in Ridderkerk waarvan 42 jaar in een mooie dijkwoning vlakbij het centrum. Op een zonnige herfstmorgen heet Marja mij van harte welkom. Ik ben onder de indruk. Niet alleen van de leuke, gezellige tuin, de fantastische inrichting van het huis – echt alles matcht met elkaar, van de grote planten tot de stoelen tot de vloerkleden – maar ook van Marja zelf. Haar rode laarsjes, haar vlechten en de versiersels op haar kleding. Daar staat een vrouw die doet wat ze zelf mooi vindt. Ze laat me eerst haar huis zien en al binnen vijf minuten gaat het over Andra. De enige dochter van Marja en Joop. Ze laat me een foto zien van een frisse jonge vrouw met korte blonde haren. ,,Het is nu zes jaar geleden, maar nog steeds vind ik het lastig om er over te praten."

Bij Andra werd op haar vierde jaar een vaginale goedaardige tumor ontdekt, die niet te verwijderen was. Hierdoor had Andra van jongs af aan altijd pijn. Ze kreeg als klein meisje elf operaties, omdat de tumor haar huid wegschuurde. Hoe klein Andra ook was, ze wist al vanaf het moment dat ze regelmatig in het ziekenhuis kwam, dat ze dokter wilde worden. Dan kon ze zichzelf beter maken.
Naast deze ellende was Andra een vrolijk kind met veel vriendinnen. Ze was ook slim en perfectionistisch. Een acht voor een repetitie was niet hoog genoeg. Dat moest op zijn minst een negen zijn. Als ze in het ziekenhuis lag, maakte ze de toetsen vanuit haar bed. En nog haalde ze hoge cijfers. ,,Ik was trots op haar. Ze was een doorzetter en klaagde zelden over pijn", vertelt Marja. ,,Andra ging naar de Erasmusuniversiteit om voor arts te leren. Ze wilde zich specialiseren in neurologie en promoveren in Dementie, Parkinson en Lewy-body. Het ging allemaal precies zoals ze het in haar hoofd had. Ze liep haar coschappen en slaagde met vijf negens. Ze zou naar Breda gaan voor haar specialisatie, maar eerst gingen we nog met z'n drieën voor een weekje naar Rhodos."

Op de tweede vakantiedag zakte Andra door haar benen en moest ze naar een ziekenhuis. Ze bleek een beknelling van de zenuwbanen te hebben. Met een ambu-plane werd Andra naar een ziekenhuis in Antwerpen gebracht. Ze moest geopereerd worden.
,,We begrepen dat er een vernauwing in haar nek zat. Hierdoor had ze een hernia opgelopen. Maar na de operatie kon Andra niets meer. Later bleek dat in plaats van de neurochirurg, een assistent-arts de operatie had uitgevoerd en dat hij achterlangs had geopereerd waardoor er een bloeding was ontstaan. Andra moest zelf concluderen dat ze een inwendige bloeding had, want de arts wilde er eerst niet aan. We moesten echt een scan eisen, voordat deze werd uitgevoerd. Meteen werd ze weer geopereerd. Ik weet nog goed wat de arts zei na de operatie: 'De operatie is goed gegaan, maar ze er verlamd uitgekomen.' De grond zakt onder je voeten vandaan. Het kon eventueel nog goedkomen, had hij gezegd. Maar dat kwam het niet.''

,,Andra was verlamd vanaf haar nek tot aan haar tenen. Ze kon haar ene hand een heel klein beetje bewegen. Dat was het enige. Maar haar hoofd was nog heel helder. Ondertussen lag Andra in Antwerpen, verbleef ik een hotel om dichtbij haar te zijn en reed Joop ieder weekend heen en weer. Er werden nog meer grote fouten gemaakt in het ziekenhuis. Zo kreeg ze onder andere verkeerde medicijnen toegediend en viel ze een dag na een operatie uit bed, omdat de bedhekken vergeten waren."
De familie besloot dat ze het hierbij niet konden laten zitten. Er werd een rechtszaak in gang gezet. Andra dicteerde vanuit haar bed de brieven die Marja dan op papier zette. Er kwamen ellelange verhoren en rechtszaken. ,,Hierin werd zoveel gelogen en werden woorden teruggetrokken die eerst waren gezegd. Het was vreselijk zwaar en ondertussen verhuisde Andra van revalidatiecentrum naar bejaardenhuis en ziekenhuis. Nergens was echt plek voor haar."

Dat Andra bijzonder was, blijkt wel uit het feit dat ze heel snel accepteerde dat haar grote droom om neuroloog te worden, niet meer haalbaar was. In plaats daarvan zette ze haar zinnen op arts in de psychiatrie. Dat kon ze tenslotte nog wel. Met haar hersens was niets aan de hand. Het lukte haar zelfs om een baan te vinden in Antwerpen waar ze als psychiater aan de slag kon. ,,Het heeft niet zo ver mogen komen. Andra kreeg een longontsteking en overleed twee jaar na haar hernia-operatie.''

Marja en Joop zijn afgelopen mei gestopt met de rechtszaak. ,,Het was slopend en we konden het verlies van Andra niet afsluiten. Het zit me nog steeds niet lekker hoe het gegaan is, maar we gaan verder met ons leven. Andra ligt op de begraafplaats hier achter het huis. We bezoeken haar graf nog regelmatig. Joop en ik hebben alleen maar een sterkere band met elkaar gekregen. We gaan weer af en toe op vakantie, maar verder heb ik weinig behoefte om extra dingen te doen. We werken hard en rommelen wat aan in huis. Het leven is niet meer zoals het ooit was en zal het ook niet meer worden.''

Afbeelding

Advertenties uit de krant