KrantDessert 23 maart 17: Anne loopt al vijf jaar op blote voeten
Algemeen'Je bent je schoenen vergeten'
Veel mensen lopen in de zomer graag op blote voeten. In en misschien om het huis. Maar Anne van Dalen (53) loopt al vijf jaar lang iedere dag op blote voeten. Ik kwam haar tegen in de bibliotheek en mijn interesse was natuurlijk meteen gewekt. Op de eerste mooie lentedag sprak ik Anne op de speelplaats van een oude basisschool in Zwijndrecht, waar ze anti-kraak woont.
Door Astrid Potuijt
,,Ik krijg iedere dag wel de opmerking of ik mijn schoenen ben vergeten", vertelt Anne lachend, maar ook nuchter. ,,Waarom ik op blote voeten loop? Omdat het heerlijk is. Simpel toch? Vijf jaar geleden raakte ik steeds weer geblesseerd tijdens het hardlopen, mijn grote passie. Ik ging me verdiepen in speciale schoenen, maar las ook steeds vaker over blote voeten. Eerst schafte ik een paar vijfvingerschoenen aan. Superleuk en grappig. Daar werd ik vrolijk van. Maar naarmate ik meer las over op blote voeten hardlopen, ging ik dat uitproberen. Niet meteen hele dagen, maar een paar minuten bijvoorbeeld. Ik wende eraan. En inmiddels wil ik niet meer anders. Je moet je voorstellen dat je voeten, net als je handen, heel veel zenuwen hebben. Door ze te laten wennen aan contact met de grond, gaat het gevoel veranderen. Daarnaast zijn schoenen altijd iets verhoogd bij de hiel en dat is niet natuurlijk."
Het klinkt vrij logisch. Maar alles wat er op straat ligt, glas, grindpaadjes, dat doet toch zeer? ,,Dat zijn aannames. Je moet het gewoon proberen. En niet meteen de hele dag en ook niet meteen over een grindpad gaan lopen. Maar langzaam opbouwen. Er ligt helemaal niet zoveel op straat. Dat denken we alleen maar."
In de zomer van 2013 tot en met de zomer van 2014 deed Anne iets unieks. Ze begon te rennen door Nederland, op blote voeten uiteraard, en logeerde iedere nacht bij 'vreemde' mensen. ,,Het begon allemaal met het besef dat ik niet blij was met mijn leven. De dagelijkste sleur, mijn baan als secretaresse die veel stress veroorzaakte vanwege reorganisaties, het dure koophuis in Den Haag. Het werken om je huis te betalen. Mijn vader overleed op zijn tachtigste en ik kon alleen maar denken: ga ik zo verder totdat ik tachtig ben en overlijd? Ik heb aangegeven dat mijn contract niet meer verlengd hoefde te worden en ben thuis gaan zitten. Ik dacht: ik zie wel wat er op mijn pad komt. Het liefste wilde ik iedere dag hardlopen. Zo ontstond langzaam maar zeker het idee om een rondje Nederland te rennen. Ik had al een blog over hardlopen en toen ik mijn plan daarop zette, kreeg ik binnen 24 uur, tachtig reacties van mensen waar ik kon overnachten. In die tijd was ik nog getrouwd en inmiddels stond ons dure huis te koop. Ik ging op pad met een rugzakje met een tandenborstel en mijn smartphone. Meer had ik niet nodig. Ik rende iedere dag tussen de tien en vijftien kilometer en leerde dat jaar zoveel leuke, interessante mensen kennen in allerlei verschillende situaties. Ik had niets anders te doen dan lopen, slapen en eten en daardoor had ik alle tijd en aandacht voor al deze verschillende mensen. Het was een fantastische tijd."
Weer terug in Den Haag verhuisde het stel naar een huurwoning. Het was geen fijne buurt en Anne had enorm last van haar buurvrouw die psychisch in de war was en er was ontzettend veel geluidsoverlast in de flat. Ze nam een baan voor een paar uur per week aan en begon zich bezig te houden met kunst maken. ,,Ik wilde weg uit dat huis, want ik werd echt gek van de herrie. Maar ik wist niet hoe. Geld werd opeens weer een issue. Zonder geld kon ik niet verhuizen. Totdat ik vorig jaar werd gemaild en ik de boodschap niet kon geloven. Ik was geselecteerd om een jaar lang een basisinkomen van 1000 euro per maand te ontvangen via crowdfunding. Ik was de tweede in Nederland die dit mocht gaan proberen. Helaas zaten mijn man en ik niet op één lijn en daarom verhuisde ik alleen naar Zwijndrecht. Het is natuurlijk geen vetpot, ik kan geen gekke dingen doen, maar ik kan er wel van rondkomen."
En nu? Is Anne heel gelukkig? ,,Ik heb, net zoals iedereen, mijn mindere dagen, maar ik word wel blij van zo min mogelijk verplichtingen hebben. Ik ben bezig met mijn kunst, hardloop nog iedere dag, ga graag naar het museum, exposities en fiets regelmatig. Als mijn basisinkomen deze zomer stopt, zal ik weer andere plannen moeten maken. Maar ik ben er ook van overtuigd dat het zal lukken. Het komt vanzelf."
,,Veel mensen vinden dat zij zijn overgeleverd aan het systeem, maar dat is niet zo. Als je bij jezelf nadenkt wat je het allerliefste zou willen doen als er geen enkele belemmering zou zijn, om jouw ideale leven na te streven, dan hoef je slechts één enkele stap te zetten. Kijk of het bevalt en zet de tweede stap. Bevalt het niet, doe een stap terug. Niet alles hoeft in één keer te veranderen. Iedereen is vrij in het denken en zekerheden hebben we toch niet. Een vast contract biedt dat niet en veel geld biedt ook geen zekerheid."
Anne is een inspirerende vrouw. Ze staat met haar blote voeten stevig op de grond. Ik kan niets zweverigs aan haar ontdekken. Ze is nuchter en zoals ze zelf ook zegt: ,,Als ik schoenen aantrek, ben ik net zo'n grijze muis als de meeste vrouwen van mijn leeftijd. Dan ga ik op in de massa. Ik ben heel gewoon, alleen ik kies ervoor om zo te leven. Dit past het beste bij mij."
Na twee uur neem ik afscheid van Anne. Ik vind haar een inspirerende topvrouw met een heel mooie levensvisie. Als ik weer op de redactie kom, kijken mijn collega's naar mijn voeten. ,,Je hebt je schoenen nog aan", concluderen ze. Ik lach. ,,Nog wel…"
