KrantDessert 1 juni 2017 Column Astrid: Mijn smartphone

Ik kreeg een nieuwe smartphone. Een roze Iphone 6S. Ik was er echt heel erg blij mee. Vooral Siri vond ik geweldig. Ik bleef hem vragen stellen. (Weet je dat hij ook kan rappen?)

Zes dagen later bevroor de telefoon. Hoe ik ook drukte en resette… er gebeurde niets meer. Via Google vond ik allerlei oplossingen waarbij je op zijn minst een toegangscode moest invoeren, wat dus bij de mijne niet lukte. Alleen Siri bleef tegen me kletsen. Als ik op de vijf drukte, riep hij 'j.k.l'. Siri begon me te irriteren. 'Ik druk op 5', riep ik steeds kribbiger.

Het was negen uur 's avonds. Ik gooide het ding in de hoek van de bank.

Wat nu? Gewoon doen wat ik normaal ook doe. Maar wat? Vriendinnen appen… kan niet. Bellen… kan ook niet. Spelletje spelen… kan niet. Ik raakte inmiddels behoorlijk gefrustreerd. Ik leek wel zo'n jengelend kind dat per se wat met haar telefoon wilde doen en niets wilde weten van televisie, boeken en de laptop.
Ik had geen wekker. Ook dat nog. Hopen dat mijn biologische klok nog steeds werkte.

Ik voelde me een beetje ontheemd. Zo zonder telefoon naar bed. Niet nog even op Facebook vanuit bed of de website van de krant kijken.

Ik voelde me lichtelijk paniekerig. Ik gebruik dat ding voor alles. Naast de sociale contacten ook als timer tijdens het koken en zelfs regelmatig als zaklamp, terwijl ik vroeger hooguit op een camping eens een zaklamp gebruikte. Om alarmen in te stellen voor dingen die ik niet mag vergeten, ook al komen ze wekelijks terug, om de schoolcijfers van mijn kind te bekijken. En om mijn stappen te tellen, zodat ik kan zien of ik nog een beetje gezond bezig ben. En heel belangrijk: als navigatie, anders zou ik nergens op tijd komen.

De volgende ochtend bleek Siri er nog steeds zin in te hebben. Mijn jolige goedemorgen-tekst die normaal alleen op het schermpje verschijnt, werd nu hardop voorgedragen door Siri. Inclusief de smiley 'omgekeerd gezicht'.

Ik wilde onze systeembeheerder bellen, kon niet. Dan maar naar het werk om daar te bellen en meteen mijn oude vertrouwde Samsung op te halen. Kon ook niet. Telefoon lag in de kluis en beheerder van sleutel was niet op kantoor. Arggg… 'Relax' zei ik tegen mezelf. 'Lekker rustig toch zo? Doe wat je normaal ook doet.'

Toch kon ik het niet laten. Nog een keer via de Apple-helpdesk proberen dan maar. 'Misschien kunt u ons beter even bellen', zei ene Lenno via de chat. Kan niet, mijn telefoon doet het niet. Na drie kwartier lukte het opeens. Ik had weer beeld, mijn toetsen werkte weer. En het gekke was… ik legde de telefoon op tafel en ging andere dingen doen. Het is eigenlijk net zoiets als lijnen en de hele tijd aan stroopwafels denken.

Maar toch, die telefoons vertegenwoordigen je hele leven. Je leven in een apparaat van tien bij vijf centimeter. Gek eigenlijk. Maar goed, ik leg me er maar bij neer dat ik niet meer zonder kan. Niet zonder telefoon en niet zonder zaklamp.