Afbeelding

Column Astrid: Lekke banden en ander fietsenleed

Algemeen

Het zou best een goed idee zijn als de fietsenmaker ook met een stempelkaart werkt. Dat je na een aantal reparaties een gratis slagroomtaart krijgt ofzo. Of een fietspomp. Ook leuk. Ik zou al heel wat slagroomtaarten of fietspompen hebben gekregen.

De meiden en fietsen, dat is gewoon geen goede combinatie. Banden die spontaan leeglopen ('Ik heb echt niet door glas gereden hoor…', terwijl er een stuk glas uitsteekt), vervormde voorvorken ('Ik rijd nooit hard stoepjes op en af'), en zadels die spontaan doormidden scheuren ('Ik til mijn fiets nooit aan mijn zadel op').

Die lekke banden staan met stip op nummer 1. Ik overwoog om het zelf te leren. Maar een goede vriend hield me tegen. Stel dat je het zelf kan, ga je dan echt om acht uur 's avonds – het tijdstip waarop dochterlief zegt: 'Oh ja mam, ik heb een lekke band', terwijl ze al uren thuis is – nog een band plakken? Ik moest toegeven dat ik dat waarschijnlijk niet zou doen en dat het wel zo gemakkelijk is om gewoon de fiets naar de fietsenmaker te brengen en de volgende dag weer op te halen. Daarnaast kan ik als zelfstandige, onafhankelijk vrouw inmiddels al zoveel zelf, daar hoeft ook niet nog eens banden plakken bij te komen. Nergens voor nodig. En dan heb ik het maar niet over die fietspomp. Op de een of andere manier zie ik er na het gebruik daarvan uit alsof ik onder de motorkap van de auto heb gelegen. Maar ja, die actie voor een gratis fietspomp hebben ze nog steeds niet bedacht (hint!). En een nieuwe kopen, terwijl deze 'in principe' goed werkt… zonde.

Maar de afgelopen maanden gebeurde er iets vreemds. Eerst had ik het niet in de gaten, maar opeens besefte ik dat ik de fietsenmaker miste. Ik reed er een paar keer langs en was verwonderd dat ik de binnenkant van die zaak zolang niet had gezien. We hadden al die tijd geen reparaties nodig gehad. De banden bleven opeens heel en ik hoorde geen klachten over rammelende onderdelen. Ik dacht met weemoed aan al die mooie gekleurde fietstassen aan de wand bij de fietsenmaker. Die heb ik tijdens het wachten op eerste hulp zo uitgebreid bekeken dat ik zelfs de artikelnummers uit mijn hoofd ken.

Gelukkig duurde mijn gemis niet al te lang. Op een vrijdagochtend haalde ik mijn fiets uit de schuur met lege voorband. Een dag later had jongste dochter een probleem met het stuurslot en weer een week later kwam oudste dochter met een slag in haar wiel thuis. Ik zie de winkel weer aan de binnenkant en wat leuk… ze hebben nieuwe modellen van de fietstassen hangen. Kijken hoe lang het duurt voordat ik deze artikelnummers kan dromen.

Advertenties uit de krant