Afbeelding

Column Astrid: Wel of niet feesten op Ibiza?

Algemeen

Wat is het eerste wat je denkt als je hoort dat twee vrouwen samen naar Ibiza gaan? Ja, precies. Die gaan feesten. Ibiza staat tenslotte bekend als het partyeiland waar je geweest moet zijn. Het is een soort van maatschappelijk vooroordeel. De tweede mogelijkheid is een Yogavakantie aan de spirituele kant van het eiland.
Samen met Danielle ging ik naar Ibiza. We hebben een heel actieve vakantie gehad. Veel gelopen, veel gezien en zelfs gefietst. Natuurlijk ook op het strand gehangen, terrasjes gepakt, heerlijk gegeten. En na vijf dagen waren we op en top zen, zonder dat we hadden gemediteerd of de yogamatjes op het strand hadden uitgerold.
Maar onze omgeving dacht dat wij gingen feesten. We keken elkaar van tevoren al een beetje aan. 'Wil jij naar zo'n feest?' 'Nee, eigenlijk niet zoveel behoefte aan.' Opgelucht dat we er hetzelfde instonden, focusten we niet op de feesten. Maar toch, de appjes die we kregen, de vragen over hoe het was, zorgden ervoor dat we toch aan dat feesten bleven denken. Moeten we het niet uitproberen? Misten we nu iets fantastisch en kregen we er spijt van? En zelfs ook een beetje… is het niet stom dat we achteraf geen feestverhalen hebben? Zijn we echt al van die oude gebakjes aan het worden? Dus bogen we ons toch over de flyers en wonnen we informatie in over de meest hippe clubs.
We waren natuurlijk op het meeste spirituele eiland van Europa, dus kwamen we gelukkig snel weer tot bezinning. Onze gedachtegang sloeg nergens op. We wilden voldoen aan het beeld dat anderen van ons hadden. Hoe onbelangrijk kan het zijn. Dan maar oude taarten, in de ogen van anderen.
Wel zette het me aan het denken. Hield ik niet ook altijd wijselijk mijn mond over het televisieprogramma Utopia? Ik bedoel maar, wat zegt het over mij dat ik al drieënhalf jaar lang iedere avond voor het slapen gaan, Utopia via Uitzending Gemist kijk? Dan behoor je toch ook vanwege de maatschappelijke vooroordelen, tot een bepaalde groep? Misschien komt dat nog wel suffer over dan niet naar een party op Ibiza willen.
Ik ken niemand die Utopia kijkt en oké, eerlijk gezegd heb ik het er dus ook zelden over. Tot nu dan. Ibiza bracht me inzicht. Vanaf nu geef ik eerlijk toe dat ik graag kijk naar die vijftien vrij extreme mensen die met elkaar op een klutje wonen. Ruzie maken, elkaar het bloed onder de nagels vandaan halen, maar allemaal erg graag in de spotlights staan. Het kijkt als een soap en ik heb er ook altijd een mening over, die ik natuurlijk voor me houd omdat ik niemand ken, die ook kijkt.
Zodra ik terug was uit Ibiza, ging ik er goed voor zitten. Vijf afleveringen op rij… heerlijk!

Advertenties uit de krant