Column: IJs

Het startsein klinkt. De schaatsen kletteren over het ijs, en... valse start. Opnieuw in startpositie. Een doodse stilte valt. Het volgende startsein klinkt en weer kletteren de schaatsen over het ijs, dit keer harder dan zojuist. Ik merk dat ik niet snel genoeg op gang kom en probeer zo snel mogelijk grotere slagen te maken. Een goede start is belangrijk, maar er is nog een heel stuk te gaan om het goed te maken. We gaan inmiddels gelijk op, maar ik voel dat er nog meer in mijn benen zit. Dit zou wel eens mijn sprint kunnen worden.

Als ik opzij kijk, zie ik dat hij het zwaar heeft, maar opgeven zit er bij hem niet in. Daar komt de bocht. Mijn schaatsen glijden als messen over het ijs, een prachtig geluid. Ik voel me goed, zelfs in deze bocht waar ik van tevoren redelijk onzeker over was. De finish komt in zicht, maar het is nog best een eind. Ik hoor zijn schaatsen vlak achter me door het ijs scheren en even krijg ik het gevoel dat hij me gaat inhalen. Maar niet vandaag, dit is mijn dag en mijn sprint.

De finish nadert. Ik ben slechts enkele meters verwijderd van de overwinning. De laatste slagen voelen zwaar aan, maar ik mag en kan dit niet meer weggeven. Een eindsprint zit er niet meer in, voor allebei niet. Daar is de streep, ik win. Een onbeschrijflijk gevoel. Ik geef mijn buurjongen een hand en hij feliciteert mij. Mijn moeder komt het ijs op lopen en heeft het net gemist, de rest van de familie en buren trouwens ook. Maar ach, wat maakt het ook uit. Ik gooi nogmaals mijn armen in de lucht en bal mijn vuisten. Mijn moeder deelt ondertussen warme chocomel en glühwein uit aan iedereen die op de sloot aan het schaatsen is. Ik stap over wat hengels heen, leg mijn schaatsen in het vastgevroren bootje en plof met een warme chocomel neer op de houten vlonder. Wat een wedstrijd.   

Youri