Gedenkplaats als waarschuwing voor jongeren

RIDDERKERK - Wekelijks maak ik mijn wandeling door de Gorzen en de Crezéepolder en geniet van de gevarieerde beplanting, de talloze vogelsoorten en het uitzicht over de rivier. Na een rondreis van drie weken door Portugal, wandel ik na een maand weer richting het zojuist genoemde natuurgebied. Het valt me op dat er iets is veranderd. Naast de herfstkleuren die hun intrede hebben gedaan, blijkt dat er bij elk toegangspad een bord is geplaatst: 'Niet betreden tussen zonsondergang en zonsopgang'. Ik begrijp direct waar dat vandaan komt. In juli werd ik vroeg in de ochtend opgeschrikt door sirenes en later op de dag verscheen op het nieuws dat er een drugsdode was gevonden in de Crezéepolder. Gemeenteraadsleden denken dat zij meteen orde op zake moeten stellen en verbodsborden moeten plaatsen alsof dat enige invloed zou hebben. Zij hebben er voor hun gevoel in ieder geval alles aan gedaan om herhaling van zo'n drama te voorkomen.

Ik heb er toen een beeld bij gevormd, de omgekomen jongen van zeventien. Ik zag in gedachten een aan lager wal geraakte junk, die eenzaam was en ten einde raad maar een overdosis heeft genomen, omdat hij geen andere uitweg meer zag. Terwijl ik de rivier de Noord naderde, zag ik aan het eind van het pad een kleurig tapijt; een vreemde gewaarwording in de maand oktober. Dichtbij gekomen bleek het de plek waar de jongen gevonden was. Talloze bloemstukken sierden zijn vindplaats en aan het hek daarachter, dat diende om de schaapsweide af te bakenen, hingen tientallen kaartjes. Op elk van die kaartjes stond een foto van de overleden jongen. Niet de zwerver die ik in gedachte had, maar een vriendelijk ogende beschaafde knul, die zeker niet eenzaam was, gezien de talloze berichten van zijn vrienden en familieleden die het schapenhek sierden. Ik herinner me mijn eigen jeugd en die van mijn kinderen weer als zeventienjarigen. Spartelend tussen jeugd en volwassenheid, onzeker en ontoerekeningsvatbaar. Je probeert wat, maar weet geen raad met je eigen lijf, dat van onschuldig kind verandert in een onhandige slungel. Te klein voor het tafellaken en te groot voor het servet. Je spiegelt je aan topvoetballers en bekende muzikanten. Je wil allemaal beroemd worden en geliefd zijn. Pillen slikken en alcohol drinken, is natuurlijk niet de oplossing, maar uit onderzoek is gebleken dat tegenwoordig 90% van de jongeren zich hieraan overgeeft om zich (al is het maar één avond in de week) wat zekerder en relaxter te voelen. Leonardo heeft zijn eigen kracht wat overschat of hij is een keertje doorgeslagen met drank, afgaande op de lege flessen wodka, die tussen de bloemstukken lagen. Met fatale gevolgen!
Ik lees aandachtig elke tekst op elk kaartje en zie naast zijn foto en naam ( Leonardo Schouten) dat er zoveel mensen zijn die van hem gehouden hebben en hem vreselijk missen. "Hoe moet ik nu verder zonder jou", "Het leven wordt nooit meer hetzelfde", "Leo ik wil bij je zijn", "Ik wou dat we de tijd terug konden draaien". Mijn blik vertroebelt langzaam en ik moet even mijn tranen wegvegen om de laatste kaartjes te kunnen lezen. Het kaartje met de kortste tekst, lees ik als laatste en blijkt voor mij als vader van twee kinderen het meest aangrijpend: "Mis je, papa". Ik zie een ooit zo trotse vader voor me, die zoals elke vader niets liever had gewild dan dat zijn zoon gelukkig zou zijn. Zijn leven valt in duigen. Ondanks de liefde en alle goede bedoelingen van alle ouders, kunnen we niet voorkomen dat het af en toe mis gaat. Ik troost me met de gedachte dat de twee herdenkingsplaatsen aan beide zijden van Ridderkerk (Kimberley op de Kievitsweg en Leonardo in de Crezéepolder) preventief werken op de Ridderkerkse jongeren en hen beter waarschuwen tegen roekeloos rijden en drank- of drugsmisbruik, dan duizenden waarschuwingen van goed bedoelende ouders en…. Leonardo is nu toch nog een beetje beroemd geworden.

Ton Schipper.