Ontmoeting bij de Waterbus

Het is 6 november 2018. Bij het nieuws lees ik dat het de warmste 6 nov ooit is. Met maar liefst 18gr voelt het 's zomers aan. Ik stap op de fiets voor een rondje Ridderkerk en zoals zo vaak stop ik even bij de rivier, de aanlegsteiger van de Waterbus op het drierivierenpunt, waar Lek, Noord en Nieuwe Maas samenkomen. Na enkele minuten stopt de Waterbus richting Rotterdam. Er stappen drie mensen uit en een vierde komt even later aanhollen, vraagt gehaast nog iets aan de steward en stapt aan wal. Als de trossen weer worden losgegooid, blijft ze twijfelachtig staan kijken en roept nog iets naar de scheepsjongen. Hij geeft aan dat hij door de herrie niets meer verstaat en de Waterbus vertrekt. We blijven samen achter op de steiger. Ze is een jonge Aziatisch uitziende vrouw. Ze loopt langs me met een wanhopige blik in haar ogen. "Kan ik je helpen", vraag ik. "Sorry I don't understand", is haar antwoord. "Can I help you?", vervolg ik. "I asked the man on the boat if this is Rotterdam and he sad 'yes', so I left the boat, but it doesn't look like Rotterdam?!" Ik leg haar uit dat de steward waarschijnlijk verstaan heeft 'is dit de boot naar Rotterdam' en hij dat bevestigd heeft. Het lijkt haar weinig gerust te stellen. Ze kijkt nog even onrustig om zich heen en als even later de boot in tegengestelde richting aanlegt, moet ik haar uitleggen dat deze naar Dordrecht gaat. "Oh thanks, yeh I just came from Dordrecht, but what are you waiting for?" Ze kijkt me vragend aan omdat ik de boot in twee richtingen voorbij laat gaan. Ik leg haar uit dat ik geboren ben vlakbij de rivier en daar als kind vaak vertoefde en dat het water de rest van mijn leven aantrekkingskracht op mij heeft gehad. We raken in een geanimeerd gesprek. In het halve uur dat zij moet wachten op de volgende boot vertelt zij haar levensverhaal. Ze is geboren in India, verhuisd naar Nieuw Zeeland en nu woonachtig in Vancouver in Canada. Haar man is voor een project van een half jaar gestationeerd in Rotterdam en zij komt hem een weekje opzoeken. De week loopt bijna op zijn eind en ze heeft hier elke dag een andere stad bezocht, vandaag Dordrecht, daarvoor de molens van Kinderdijk, een dagje Utrecht, Panorama Mesdag in Scheveningen en als afsluiting gaat ze komend weekend met haar man naar Parijs. Ik vraag haar of ze nog familie in India heeft. Ze antwoordt bevestigend. "Mijn moeder is twee jaar geleden overleden, maar mijn vader van 64 en mijn zusje wonen er nog. Mijn vader vraagt elke week wanneer ik terug kom, maar ik zou er niet meer kunnen wonen. Ik ben het ontgroeid. In India is het alleen maar keihard werken, vaak 13 of 14u per dag voor heel weinig geld." In de verte zie ik haar boot aankomen en ik zeg haar dat ze daarmee verder kan reizen. "Oh nu al, ik was teleurgesteld en zag er tegenop om hier een half uur te blijven en nu is het voorbij gevlogen. "Maybe it's meant to be", zeg ik haar. "Yes I think so", bevestigt zij. "But why?", vraagt ze mij vervolgens. "Because I am a writer and I'm looking for beautiful stories like this." "Oh really, that's wonderful, what's your name?", vraagt zij. Ik noem mijn naam en ze herhaalt het met een vragend gezicht… 'Tong Skippu'? Ze steekt haar hand uit en zegt: "I am Mitali'. Daarna draait zij zich om om haar boot niet te missen. Aan boord zwaait zij nog twee keer voor ze vertrekt richting Rotterdam. Ik mijmer nog even na en even later stap ik weer op mijn fiets en zeg nog een keer glimlachend in mijzelf: "Mitali uit Vancouver, de wereld is klein bij de Waterbus".

Ton Schipper