Column Ton Schipper: Zendeling in het Oosterpark

"Meneer, mag ik u wat vragen?" "Natuurlijk mag dat", reageer ik opgewekt. Wandelend door het Oosterpark had ik de twee dames al van verre aan zien komen. Tenminste, ik naderde hen, terwijl zij samen stil stonden op het wandelpad. Dichterbij gekomen, was duidelijk te zien dat het moeder en dochter betrof. Ik zag hoe de dochter zich over haar moeder ontfermde. Ze plaatste haar voor een boom, waarvan de bladeren door de herfst alle kleuren van de regenboog vertoonden. Steunend op haar looprekje onderging moeders deze aandacht gelaten. Haar gezicht vertoonde een bescheiden glimlach. "Zou u een foto van mijn moeder en mij willen maken?" Ze overhandigt mij haar toestel en ik druk enkele keren af in de hoop dat er minstens één bruikbare foto bij zit. "Dank u. Wat is het hier mooi he, met al die herfsttinten, ik was bang voor een kaalslag na de kap van alle essenbomen, maar het ziet er nog steeds mooi uit", zei de dochter. "Inderdaad, maar op sommige plaatsen is het toch aardig uitgedund en is het verkeer van de A15 duidelijk te zien en te horen.. en te ruiken."
"Oh ja, dat kan, maar ik ben hier al een tijd niet geweest, ik woon al zeven jaar in Frankrijk."
"Wat mooi, hoe kom je daar terecht?" De welbespraakte dochter reageert enthousiast. "U weet misschien dat er in Frankrijk voornamelijk katholieken wonen. De protestanten zijn er in de tijd van de Hugenoten verdreven. Ik ben er naartoe gegaan om deze mensen een hart onder de riem te steken."
"Oh, dus je bent een soort missionaris of zendeling?"
"Ja zo zou je het kunnen noemen. Ik wil gewoon proberen de mensen wat tot elkaar te brengen en te steunen. Ik heb zes jaar in Bordeaux gewoond en woon nu sinds een jaar in Aix-en-Provence. Geen luxe hoor. Ik woon in een eenvoudig flatje. Toen ik daar kwam, heb ik alle buren uitgenodigd om bij me te komen eten. Ze reageerden enthousiast. Mooi om iedereen zo te leren kennen." Moeder kent het verhaal al en maakt lichte aanstalten om verder te lopen. Ik probeer haar er ook bij te betrekken en zeg: "U heeft wel een bekend gezicht." Zij reageert alert: "Ik woon al dertig jaar op de Pelikaan of misschien kent u mij van de Ichthuskerk. Ik heb jarenlang hulpbehoevende mensen op zondag vervoerd, maar nu ben ik zelf afhankelijk. Dat valt niet mee hoor."

"Ja mijn moeder woont tegenwoordig in verpleeghuis Salem, maar omdat ik een weekje over ben uit Frankrijk, is ze weer even thuis op de Pelikaan." Moeder zet haar looprekje opnieuw in beweging en dochter volgt. Ze zeggen vriendelijk gedag en terwijl ze achterom kijkt, zegt de dochter: "Als u meer over mijn werk wilt weten, kijk dan op mijn site: 'harriettesmit.com'." Verder wandelend, denk ik na over het zendelingenwerk. Een mooi streven om mensen te helpen, zolang je hen maar niet wil bekeren. Daar weten Bonifatius en John Allen Chau (deze week omgekomen toen hij een inheemse stam wilde bekeren) alles van. Thuis gekomen, zoek ik haar site en ontdek, ondanks dat we verschillende ideeën hebben over het geloof, er ook een aantal overeenkomsten zijn. Zij heeft net als ik een Pabo opleiding gedaan en is ook, na een aantal jaren voor de klas, geswitcht naar een beroep in de 'zorgsector'. Daarnaast schrijft Harriette, net als ik, verhalen over de mensen die ze daarbij ontmoet. Mooi toch.

Ton Schipper