Column Ton Schipper: Leo Plaisier topcoach

Vorige week viel me een artikel op in 'de Combinatie': 'Wisselbeker voor Leo Plaisier'.
Leo bleek de eerste prijs te hebben gewonnen met biljarten en poseerde op de bijgeplaatste foto trots met zijn beker. Mijn gedachten gingen direct 50 jaar terug in de tijd. Leo was toen mijn coach. Ik speelde als 15-jarige in B1 van de Bolnesjeugd. Het was een veelbelovende generatie jongeren waarvan velen later in het 1e elftal terecht kwamen, dat de spectaculaire opmars maakte van de 1e klas RVB naar de 2e klas KNVB. In het jaar dat Leo onze coach was, werden wij mede door zijn bezielende leiding kampioen. Aan het eind van dat seizoen speelden we nog een toernooi in H.I. Ambacht op de velden van ASWH. We fietsten daar met het elftal naartoe en arriveerden 's ochtends al om 9u voor een lange dag vol korte wedstrijden. Zoals dat toen gebruikelijk was, had ieder zijn eigen pakje brood bij zich en wat zakgeld van pa en ma voor een drankje. Bij ons thuis was echter geen sprake van zakgeld. Pa had een bescheiden salaris waar ma de vijf kinderen mee moest groot brengen. Dat is haar goed gelukt. Om toch wat inkomen te hebben, bezorgde ik van mijn 9e tot mijn 19e jaar een krant in Bolnes. Dat leverde mij de lieve som op van ƒ 5,- per week, wat ik voornamelijk spaarde om ooit een mooie brommer te kunnen kopen. Vandaag nam ik mijn f5,- mee om mijzelf van een drankje te voorzien. Voor mij een enorm bedrag, een volledig weeksalaris, maar ik had even geen klein geld. Het toernooi vorderde en tussen 12 en 1 was er pauze om ieder de gelegenheid te geven zijn middagmaal te nuttigen. Ik liep naar de kleedkamer om de f5,- uit mijn zak te pakken. Tot mijn schrik vond ik alleen een schone zakdoek. Ik voelde in mijn andere zakken, zocht in mijn sporttas, haalde alles overhoop, maar de f5 was spoorloos. Verslagen zat ik op de bank in een lege kleedkamer, die alleen volhing met tassen en kledingstukken. Juist op het moment dat ik moedeloos met mijn hoofd in mijn handen zat, kwam Leo binnen. "Wat is er jongen, je kijkt zo triest, we hebben twee wedstrijden gewonnen, dus daar kan het niet van zijn."
Ik antwoordde op een verslagen toon: "Ik had ƒ 5,- meegenomen om wat te drinken te kopen, maar… het is weg, uit mijn zak gepikt denk ik. Ik heb overal gezocht, maar het is spoorloos."
Leo keek me aan en schudde zijn hoofd. Hij pakte zijn portemonnee uit zijn achterzak, haalde er een briefje uit en stak zijn hand naar mij uit. "Kijk eens, voor jou, is het zo weer goed?"
Ik twijfelde even of ik dat kon aannemen, maar opgelucht nam ik het groene biljet in ontvangst. "Dank je", zei ik. Meer kon ik even niet uitbrengen. Ik heb ervan geleerd dat je niet iedereen kan vertrouwen, maar ook dat er hele bijzondere mensen bestaan. Een geweldige actie van Leo, waarmee hij zich bij mij onsterfelijk heeft gemaakt. Die biljartbeker heeft hij dus dik verdiend en ik gun Leo dat hij nog vele prijzen mag wegslepen.

Ton Schipper