Column Nina: De Magische Dag

Als je klein bent, is alles anders. De tijd verstrijkt langzamer, de zon voelt warmer aan, gebouwen zijn indrukwekkender en de buitenwereld is overweldigend. Zo is ook je verjaardag een heel fenomeen als je klein bent. Jij staat dan in het middelpunt en al die mensen die langskomen met een cadeau, zijn er speciaal voor jou. Het is een magische dag.

Ik weet nog goed hoe het voor mij was om mijn verjaardag te vieren. Het was, en is nog steeds, altijd warm met mijn verjaardag en het heeft in totaal één keer geregend. ’s Ochtends ging ik altijd vroeg uit bed, kijkend in mijn kast welke (dramatische) outfit ik nu weer aan zou trekken. Het was tenslotte mijn dag.

De magie van mijn verjaardag is in de loop van de jaren weggevaagd en dit jaar is deze om eerlijk te zijn helemaal weg. Je wordt ouder, de tijd verstrijkt sneller, de warmte van de zon is niet zo spectaculair meer, maar eerder vervelend, gebouwen zijn gebouwen en de buitenwereld is nog steeds overweldigend, maar op een andere manier.

De mensen om je heen maken minder snel tijd vrij voor jouw magische dag. We hebben het te druk met ons eigen leven. De dagelijkse sleur is ook merkbaar op de dag dat we eigenlijk even stil zouden moeten staan bij het leven. Je verjaardag wordt een doodnormale dag die niet meer speciaal is. Het is gewoon, in mijn geval, een normale donderdag.

Er is alleen wel iets anders bijkomen kijken. Ik ben dankbaarder geworden dat ik weer een jaar op de aarde ben. Iets waar, als je klein bent, totaal niet bij stil staat. Dan besef je nog niet hoe kwetsbaar het leven is, hoe veel, maar tegelijkertijd ook weinig tijd we hebben. Want de tijd tikt sneller door, seconden worden minuten, minuten worden uren, uren worden lange dagen en de dagen worden maanden. Jaren gaan voorbij voordat je stil hebt kunnen staan bij het leven. Je eigen leven.

Nu ik eenentwintig jaar ben, kijk ik uit naar de toekomst. Ik sta als het ware aan het begin van mijn leven, en alhoewel de magie van verjaardagen verdwijnt naarmate de jaren verstrijken, wordt mijn dankbaarheid dat ik nog een jaar op aarde mag zijn, groter.