Column Nina: Ik

Ik kan niks bedenken. De creativiteit lijkt uit mijn lijf geslopen te zijn zoals de massaconsumptie ongemerkt in onze aderen is geslopen. Ik weet niet of het komt door de situatie waar we inzitten als maatschappij of dat het mijn eigen individualistische blik is die denkt dat het stress is of onrust. We denken niet meer als ‘wij’, het is alleen nog maar ‘ik’.

De ‘ik’ wordt door de jaren heen alleen maar oorverdovender. We schreeuwen het nog net niet van de daken. Het is nog net geen geluidje wat we dagelijks maken als we de bus uitstappen of als we niesen. Net zoals een Leeuw brult om zijn territorium af te bakenen of om zijn tegenstander te doen afschrikken, zo brullen wij ‘ik’ met onze lichaamstaal naar elkaar toe.

De ‘wij’ is al decennia geleden in een prullenbak gegooid alsof het wiskunde huiswerk was waarvan je wist dat je de som toch niet kon oplossen. We hebben niet eens meer de behoefte om naar elkaar te luisteren of van ‘ik’ ‘wij’ te maken. Onze eigen bubbel is fijner, want wat als iemand de indeling verandert die jij had bedacht in je hoofd? Wat als je samen met iemand moet werken om de bubbel waar je in zit groter te maken, zodat het meer oplevert voor een grotere groep mensen in plaats van alleen voor jezelf?

Ook ‘ik’ wilde het niet over het onderwerp hebben waar we het nu al meer dan twee jaar over hebben. ‘Ik’ vond dat het niet in mijn eigen gecreëerde bubbel paste, omdat het dan makkelijker zou zijn. De indeling stond al vast en mijn egoïstische gemaakte brein maakte het niet uit of ik anderen er mee kon helpen.

Nu heb ‘ik’ besloten om het er toch over te hebben. We zijn als samenleving zojuist 1,5 meter verder uit elkaar gegaan dan we voorheen al waren. Mensen durven niet meer bij elkaar in de buurt te zijn, bang dat hun eigen bubbel kapot gaat of in de war wordt gebracht door iemand die zijn bubbel wel openstelt.

Gevaccineerd of niet-gevaccineerd, het zou niet uit moeten maken. We zijn allemaal nog steeds mens met het ‘ik’ gevoel die elke dag gewoon weer met hun goeie gedrag naar hun werk gaan om te kunnen overleven in deze steeds duurder, individualistischer wordende maatschappij.

We zijn niet beter dan de ander; we zijn ik en ik zijn wij.