De Vaandeldragers
Zondag 4 februari 1968
Hoewel de zon vanmiddag dik 4 uurtjes de kans wordt geboden haar eerste warmte van 1968 door een dun wolkendekje kwijt te raken is er wel degelijk sprake van een koude februaridag. Slikkerveer speelt thuis tegen het Haagse H.V.V. (het tegenwoordige Kon. HC&VV). Deze tegenstander is één van de oudste clubs in Nederland. Opgericht in 1883! De betekenis van de ‘kapitalen' onthult de ouderdom van de heden ten dage nog altijd roemruchte club: Haagsche Voetbal Vereeniging (met dubbel e). Op papier moet deze klus geklaard kunnen worden. En uiteindelijk zal het ook daadwerkelijk een uiterst zonnige, zondagmiddag worden voor de club. Allereerst is daar de 3-1 overwinning van het keurkorps. Maar er staat deze middag nog een fraai protocol gepland. De supportersvereniging van Slikkerveer biedt de club een vlag aan! Het letterlijke citaat van de redacteur bij bovenstaande foto: ‘de "trouwe aanhang” reeds samengebundeld in de Supportersvereniging "Slikkerveer” gaat in vervolg onder "eigen vaan” hun weg. Voortaan zal de vlag bij elke thuiswedstrijd van Slikkerveer 1 worden gehesen als symbool dat de supporters er bij horen en sterker nog: er ook bij zullen zijn!` En kijk hier nu alstublieft eens gedétailleerd naar deze zo ontzettend échte plaat, beste mensen! De trots druipt er van de gezichten van de twee, pur sang clubmannen op de voorgrond, werkelijk van af! We zien rechts de heer Arie de Bruin, die tijdens dit moment, al meer dan 10 jaar lang voorzitter van de ‘rood-zwarten' is en links de heer Theo Jagt. Mijnheer Jagt is de preses van de supportersvereniging! Dit heet nu: glimmen! En wat mij betreft van oor tot oor! Dit noemen ze nu foutloos poseren voor de fotograaf. Prachtig ook, de stijlvolle hoeden met die fraaie deuken erin! Hier staat wat te gebeuren! Straks wappert er namelijk een vlag in de mast. Over de linkerschouder van de heer Jagt is die sneeuwwitte poot van de vlaggenmast al zichtbaar. Het wachten is slechts op het hijsen van het vaandel. Hoe blij kan een mens zijn met een vlag. Wat een ultiem, écht uitstralende clubliefde! Als we het ontwerp van het dundoek analyseren dan is over het design best nagedacht. Oké, het woord vereniging ging kennelijk te ver en is dientengevolge afgekort tot ver. Maar de letter S daarentegen wordt heel inventief tot een abnormale bijna dwingend, grote hoofdletter misbruikt waardoor deze meteen spitsvondig dienst doet voor de beginletter van twee woorden. Het oude Sportpark diende in deze jaren tot zowel de thuislocatie van RVVH als die van Slikkerveer. RVVH trainde dan op maandag- en woensdagavond terwijl Slikkerveer in de dinsdag- en donderdagavonden hun oefensessies kenden. RVVH speelde dan zaterdagmiddag en Slikkerveer op zondagmiddag. Ik vraag me nu wel eens af: dan moet Slikkerveer op de zondagmiddagen toch regelmatig last van de kwaliteit van de grasmat ondervonden hebben als RVVH een dag eerder bij slecht weer hun wedstrijd had afgewerkt? Er was één gemeenschappelijke bestuurskamer en kantine. De voetbaltassen werden altijd bij de toiletten (de gang tussen bestuurskamer en kantine) in een hoek op een hoopje gegooid. De supportersvereniging ontpopte zich meestal als een feestelijk lijntje tussen supporters en de club. De Bingo-dansant 's bij restaurant Punt e.a. activiteiten gingen er in als koek. Het brengt ons terug naar de trotse plaat van hierboven. Omdat ze er die dag stonden geven we ze een erenaam. Te herkennen o.a. links de mooie vetkuif van Slikkerveer-verdediger Leen de Ruiter en nog net tussen de heer Jagt en de vlaggenmast, het markante hoofd van Theo Neeskens. Tussen het echtpaar Trouwborst door werpt ook topscorer Ad Scheurwater een blik in de camera. Voorts volgen Bas Munter, Jan Huyser en Piet Goedegebuure streng controlerend het vervolg van de manifestatie. De man met de alpinopet is Cees Stolk. Dat is me een zonnige 1e zondag van februari geweest in 1968. We sluiten af met een kort gedicht. De zon scheen volop! Na de overwinning op H.V.V. stond Slikkerveer bijna op kop! En de fonkelnieuwe vlag… die wapperde fier in de top!
Henk Sterkenburg