Prikken
En weer was er een persconferentie. Gelukkig met Irma Sluis! Zij is met een sneltreinvaart Beroemde Nederlander geworden. Vond u het gebaar voor hamsteren ook zo veelzeggend? Nu zet Irma zich in voor de gebarentaal. Geweldig vind ik dat.
Daar begon het mee, weet u het nog? Met dat hamsteren. Toiletpapier nota bene. Ik ben opgegroeid in een groot gezin, met acht kinderen. Vier jongens en vier meisjes. Daar gingen ladingen toiletpapier doorheen. Maar mijn moeder vond het echt geen ramp als het eens op was. Ze knipte kranten in mooie repen, zo ging het ook! Wij kinderen vonden het overigens wel een ramp.
Mijn moeder moest ook met al die kinderen naar het consultatiebureau. Daar kregen wij onze prikken, de eerste jaren. Daarna liepen we met de klas in optocht naar ik weet niet waar om de prik op te halen. Doodsbang waren we, allemaal. Mijn beste vriendin, Geja - ze is nog steeds mijn beste vriendin - kreeg een speciale behandeling van meester Oosterom. Dan moest ze zitten met haar hoofd tussen haar knieën en dan kreeg ze een pepermuntje. En de meester was heel lief voor haar. Ik was daar zo jaloers op dat ik het nu, pak weg 55 jaar later, nog weet als de dag van gisteren! Geja niet!
En nog steeds vind ik die prik niet leuk. Het helpt heel erg als je er niet naar kijkt en je laat afleiden. Eigenlijk voel je het dan niet eens. En het is voor het goede doel, denk ik dan maar. Maar ik vind het ook een groot goed dat wij er altijd nog zelf over gaan, al wordt de druk wel opgevoerd.
De premier riep tijdens de persconferentie iedereen op om na te denken wat je zelf extra kunt doen. Wat kun je beter doen om verspreiding van het virus te voorkomen? Vaccinatie is niet de waterdichte oplossing voor alles, maar het zet wel echt zoden aan de dijk. Die cijfers liegen niet. Ik roep dus wel iedereen op om, als het maar effe kan, die prikken te gaan halen. Maar ik roep ook iedereen op om respect te hebben voor andersdenkenden, voor mensen die niet kunnen of goede redenen hebben om niet te willen. Wij kunnen niet in andermans leven kijken.
Net zo belangrijk is het om je aan de basisregels te houden. Ik vind dat ook nog niet zo gemakkelijk. Het handen schudden lijkt wel tot een verleden te horen dat niet meer terugkomt. Daar kan ik nog wel mee leven. We steken de hand op of maken een kleine buiging. Het allerbelangrijkste is toch die afstand van 1,5 meter. Dat proberen we op ons werk ook zo goed mogelijk te doen. Ook voor ons geldt: werk thuis als het kan, hou afstand als je elkaar toch moet zien. Zo hebben wij onze raadszaal echt ingericht op die anderhalve meter. En ook het college vergadert op grote afstand van elkaar, in een grote zaal. Dat is goed te doen, maar het wordt moeilijk als iemand jarig is, of als iemand iets bijzonders heeft gedaan. Er zijn van die momenten dat je elkaar het liefst even zou willen vasthouden. Maar we doen het niet. We mogen onszelf, maar ook de ander niet in gevaar brengen. Het is goed om ons dat te blijven realiseren.
Zaterdag ga ik Sinterklaas ophalen, samen met mijn kleine collega, de kinderburgemeester Maylin. Wij verheugen ons daar zeer op, Maylin en ik. Wij zullen dan samen met Sint en Piet op een grote kar door ons mooie dorp rijden. We houden afstand en iedereen heeft een QR-code. Maar we zwaaien met hart en ziel naar al onze lieve kinderen die langs de weg staan. Zo proberen we er het beste van te maken.
Anny Attema, burgemeester
