“Hilfe Bitte”
Zaterdag 26 oktober 1968
Het is een zwaarbewolkte zaterdag. De zaterdagvoetballers van Bolnes hebben een acceptabele competitiestart gemaakt. Na vier duels staat de teller op vijf punten! Streekgenoot Rhoon fungeert als een best wel te nemen volgende hindernis met 3 gespeeld en slechts 1 punt. Dit moet dus eigenlijk ‘kaassie’ zijn, vanmiddag aan De Kievitsweg. Maar de ‘zebra’s kennen in de aanloop naar dit treffen personele problemen. Handenbinder, spits Piet van Woerdt, de doelgerichte ‘midvoor’ moet vanwege werkzaamheden in Groningen deze wedstrijd laten schieten (normaliter schiet hijzelf!). Een andere belangrijke pion, Piet Korteweg staat weliswaar wél aan de aftrap, maar wel met een behoorlijk tegensputterende knie. Korteweg is in dit elftal van meerwaarde. De medische staf is duidelijk: ‘die knie pakken we in, dus gaan met die banaan’! Maar het blijft behelpen vandaag. Ex-keeper Van Gameren speelt noodgedwongen in de punt van de aanval en de hardnekkige knieblessure van Korteweg maakt het er allemaal niet makkelijker op. Drie joekels van kansen zijn vanmiddag niet aan linksbuiten Korteweg besteed en ook pogingen van Cees Liedorp stranden telkens in het zicht van de haven. Omdat de openingsgoal niet wordt geforceerd moet Bolnes uiteraard defensief ook zelf attent blijven op de linke tegenstoten van bezoekers. De oeroude voetbalwet (als je ze zelf niet maakt….) ligt namelijk met de minuut steeds meer op de loer. Maar het verslag meldt dat met name de jonge Krijn Legerstee als een rots in de branding zijn verdediging leidt. Samen met Jan Oostenrijk zorg Krijn ervoor dat er geen muisje door de Bolnes verdediging glipt. Dan maar 0-0! Op de foto uit de spannende slotfase zien we dat Bolnes nog volop aan de bak moet! De wedstrijd is namelijk in het tweede bedrijf aardig gekanteld en Bolnes staat nu zelf onder druk. Uiterst rechts staat Krijn Legerstee. Hier loopt een pas 21 jarige, ranke verdediger, met een fantastische winnaarsmentaliteit. Zijn genen hebben ongetwijfeld ook iets meegepikt van de Bolnesse klokken- en horlogemaker ‘ome Krijn,’ want als geen ander was Krijn bij de tijd. Een intelligent persoon. Hij was een echte verbinder. Een levensgenieter pur sang. Als voetballer speelde hij altijd drie helften! Twee op het veld en één in de kantine. Op donderdagavond was Krijn eindverantwoordelijke van de schakelaar oftewel de lichtknop in de kantine. Daar drukte hij steevast als laatste op. Met andere woorden Krijn deed hoogstpersoonlijk het licht uit! Na zijn actieve voetbalcarrière is Krijn zelf, met wisselend succes, het trainersvak in gegaan. Maar in hart en nieren is hij altijd een ras-Bolnessenaar gebleven. Als supporter koos hij later elke zaterdag- en zondagmiddag wel een boeiend amateurpotje uit in de regio. Met een groen flesje in de ene hand en een sigaartje in de andere paradeerde hij dan rond het veld. Van het wedstrijdverloop pikte hij uiteraard niet veel mee. Wél van de aandacht van toeschouwers langs de lijn. Dát vond hij verrukkelijk! Hij had altijd mensen in zijn kielzog! Je kan een boek over hem schrijven vol anekdotes! Eén van de mooiste blijft toch die van 1988. Nederland speelt de finale tegen Rusland. Krijn was met zijn vriendenclan in München neergestreken. Finaal uitverkocht. Maar Krijn zocht altijd naar openingen. En ineens hoort hij: ‘Hilfe Bitte’! Een begeleider van enkele rolstoel-gehandicapten vraagt aan de vriendenclub of één van hen iemand naar binnen zou kunnen ‘rollen’. Dat werd handje-raaien wie de gelukkige werd. Maar spelletjes won Krijn altijd! Een aangereikte ‘Deutsche’ badge werd keurig om z’n nek gehangen. Zo creëerde hijzelf de beste plek in het stadion. Van heel dichtbij zag Krijn hoe Gullit en Van Basten geschiedenis schreven. Het sprongetje terug naar het fotofragment van Bolnes versus Rhoon dat in een bloedeloze nul-nul eindigde krijgt dan zodoende een mooie herinneringswaarde.
Henk Sterkenburg