Kanorace ‘IJsclub Rijsoord & Omstreken’ een groot succes!
Zaterdag 12 maart waren zo’n 150 toegestroomde vader’s, moeder’s, opa’s en oma’s getuige van het eerste startsignaal van de kanorace, waarvoor ruim 50 kinderen zich hadden ingeschreven. Twee zesjarige basisschoolkinderen vertrokken als eerste in twee kano’s richting de eerste boei en tevens keerpunt op het water van de IJsbaan van IJsclub Rijsoord & Omstreken.
Door de harde zuid-oosten wind was het niet mogelijk om de zes- en zevenjarige kinderen in de rubberbootjes te laten starten. Tijdens de voor de start uitgevoerde proefvaart werden de kinderen met bootje en al door de harde wind uit het water getild. Na een kort beraad van het bestuur van de ijsclub werd besloten de kleintjes ook in de kano’s te laten starten, en met succes. Tot verbazing van de organisatoren konden de meeste kinderen uit groep 3 en 4 van de basisschool prima met de kano’s uit de voeten.
Het racefestijn barstte los en de starter en de jury achter de laptop werden overladen met vragen van kinderen over wanneer ze aan de beurt waren. Twee kinderen uit de groepen 3 en 4 en twee kinderen uit de groepen 5 t/m 8 startten om en om. Zodra er 2 weg waren kon het volgende racepaar plaatsnemen in de klaarliggende kano’s. Er werd fanatiek gestreden om de snelste tijd en zodra er afgeklokt was klonk het startsignaal alweer voor het volgende racepaar.
Bestuursleden van de ijsclub in waadbroeken hielden de snelheidsduivels op het water nauwlettend in de gaten en verleenden hier en daar enige assistentie wanneer er een kano door de harde wind uit de koers dreigde te raken.
Warme chocolademelk
Ondanks het zonnetje was het best wel aan de frisse kant op de oever van de ijsbaan. Dat was de reden dat de warme chocolademelk met slagroom en de broodjes knakworst gretig over het loket van keetwagen van de ijsclub heen gingen. Alles bij elkaar werd er 25 liter chocolademelk uitgeschonken en zo’n 125 broodjes knakworst uitgedeeld.
Snelste racers
Na het afklokken van de laatste kanoracers liep de spanning tot ongekende hoogte op. Voor de 3 snelste racers in beide klasses waren er drie heuse wedstrijdbekers met bijbehorende Intertoys cadeaubonnen beschikbaar.
Een kwartiertje na de finish van de laatste racers was de jury eruit en kon de uitslag bekend gemaakt worden:
In de klasse basisschool groep 3 en 4 was de uitslag: 1. William Neeleman 2. Mats de Groot 3. Robyn Horsten
In de klasse basisschool groep 5 t/m 8 was de uitslag: 1. Lynn Pangan 2. Kaja Van der Hoeven 3. Gijs Vogel
Lynn Pangan veroverde met haar tijd van 1:01:53 als snelste van allemaal ook nog eens de wisselbeker. Hopelijk wil Lynn deze titel de volgende keer verdedigen.
Het bestuur van de IJsclub Rjsoord & Omstreken kijkt terug op een fantastische en sportieve middag die mede mogelijk werd gemaakt door: 4consults, SignPower en ABCare consult.
INGEZONDEN
Griezelen in de Gorzen
Ridderkerk is dichtbevolkt en de verkeersintensiteit is verontrustend. Dit wordt redelijk gecompenseerd door een rijkdom aan natuurgebieden, waar je als liefhebber kan genieten van gevarieerde flora en fauna. De Donckse Velden, het Waalbos, het Oosterpark, de Crezeepolder en de Gorzen geven je de mogelijkheid om de drukte van alle dag te ontvluchten en te genieten van de schoonheid van de natuur.
Ik wissel mijn dagelijkse wandeling af en kies elke dag één van deze groene oases, maar in de Gorzen kom ik soms voor vreemde verrassingen te staan.
Vooral in de zomer is alles er mooi groen en flink dichtgegroeid. Omdat je zicht dan beperkt is, geeft dat een wat mysterieus gevoel. Druk is het er nooit. Zo heel af en toe kruis je het pad met een ander levend wezen. Meestal een konijn of vogel, soms een mens. Heel soms een vreemd mens. Eerst was dat een zonderlinge kerel, type skinhead, die mij naderde zonder mij een blik waardig te gunnen, terwijl de meeste passanten je in die omgeving vriendelijk groeten. Op enkele meters afstand bukte hij zich naar de grond om een handje kiezels op te rapen. Daarna liep hij stuurs kijkend langs mij heen en toen ik voor de zekerheid achterom keek, schopte hij de steentjes achteloos één voor één in de struiken. Loos alarm dus.
Later was het een keer zo dicht gegroeid omdat het fluitenkruid en de brandnetels meters hoog het wandelpad omzoomden. Ik stond even stil, omdat ik in de verte iets hoorde ritselen, terwijl het daarvoor ijzig stil was. Na een paar seconden kwam er een enorme gestalte met een paar killersogen de bocht om en of dat al niet genoeg was, droeg hij in zijn rechterhand een 2 meter lange zeis mee. Hij trok een gezicht alsof hij iedereen die hij tegen kwam een kopje kleiner wilde maken. Ik stond aan de grond genageld, niet wetende of ik nu weg moest rennen of de brandnetels in moest duiken. Ik vertraagde mijn tred rekenend op mijn snelle reactievermogen voor het geval er iets onverwachts mocht gebeuren. Op een paar meter van mij vandaan stopte de ‘killer’, draaide zich een kwartslag en begon op zijn gemak de brandnetels te maaien. Opgelucht liep ik verder.
De derde ontmoeting was wat minder angstaanjagend. Ik stond stil tussen de vele bomen omdat ik een tikkend geluid hoorde. Duidelijk een specht. Ik speurde de stammen af om hem te ontdekken. Wederom kwam er uit het niets een oudere man op mij af, die naast mij bleef staan. “Zoekt u iets meneer?” “Ja inderdaad, ik hoor een specht, maar ik zie hem nergens”, reageerde ik. In plaats van met mij mee te zoeken, vervolgde de man: “Oh, ik dacht dat u iets zocht?” “Hoe bedoelt u?” zei ik, omdat ik hem toch duidelijk de reden verteld had van mijn boomstaren. “Je hebt toch weleens mannen die iets zoeken”, vervolgde hij weer. “Mannen die iets zoeken?”, zei ik verbaasd. “Ik kan u niet volgen.”
“Ja mannen die mannen zoeken”, reageerde hij, alsof het de normaalste zaak was.
“Oh dat, nee hoor, ik ben gelukkig getrouwd en kom hier alleen om van de natuur te genieten”, zei ik terwijl ik mijn pad vervolgde en de specht maar liet voor wat hij was.
Deze week kwam daar een vierde vreemde ontmoeting bij. Ik twijfelde even aan mijn gezichtsvermogen toen ik tussen de struiken een ridder met zwaard dacht te zien. Wederom viel de schade mee. In een kort gesprek vertelde de fotograaf, die zich voorstelde als Pim Paparazzi mij enthousiast dat hij regelmatig bijzondere fotoshoots had op uiteenlopende locaties. Dus mocht u door de Gorzen lopen en de skinhead, de man met de zeis, een ridder met zwaard of een oude homo tegenkomen, dan weet u nu, ‘gewoon groeten en doorlopen, ze doen geen vlieg kwaad’.
Ton Schipper
