Afbeelding

Column Nina: Een eerlijke column

Column Column

Twee jaar geleden werden we er mee doodgegooid, nu lijkt de rust weer een beetje geklaard te zijn. Corona was niet meer uit ons leven weg te denken. Alhoewel de media zich stilhoudt rondom het onderwerp, even als onze twee beste vrienden Hugo de Jonge en Mart Rutte, was het bij mij de afgelopen weken niet zo stil.

Ik had nooit gedacht dat ik het zou krijgen, maar ook ik moest eraan geloven. En nee, ik had geen last van keelpijn. Ik had zo’n pijn in mijn lijf, dat geen enkele pijnstilling meer hielp. Drie weken ziekbed in totaal van pijn, vermoeidheid en overal hele vage klachten die snel opkwamen. Momenteel heb ik geen corona meer en zijn mijn klachten minder geworden, maar ik heb ze nog steeds. Het één na het andere komt om de hoek kijken. Ik ben al dankbaar als ik wakker word zonder een kwaaltje.

Als je dit mij twee jaar geleden had verteld, had ik je niet geloofd. Het is niet zo dat ik niet in het virus geloofde, ik vond de wijze waarop de overheid te werk ging niet helemaal oké. Ook had ik geen behoefte om als eerste in de rij te staan bij een vaccinatie. Ik ben tenslotte een jonge vrouw, wat is het ergste dat er kon gebeuren? Ik zou het wel even aankijken. Wat had ik het mis.

Mijn verhaal delen is niet bedoeld om nog meer angst te zaaien dan al gedaan wordt door mensen die denken dat we in een simulatie leven en Rutte bloed aan het drinken is. Het is een echt verhaal om je even stil te zetten bij het feit dat het virus wel degelijk echt is. En dat een vaccinatie mij de verschrikkelijk pijn hoogstwaarschijnlijk had kunnen besparen. Je kunt nog steeds corona krijgen, ook twee jaar later. Je eigen egoïsme kan leiden tot veel meer dan alleen maar onschuldige stommiteiten. Het kan leiden tot een gevaar voor jezelf.

Naast het feit dat ik iets historisch heb meegemaakt, heb ik ook iets anders geleerd. In tijden van crisis, gaan mensen rare dingen doen. En dat komt, omdat ze mens zijn. We worden eraan herinnert dat we geen superieure wezens zijn, maar we krijgen een klap in ons gezicht. We krijgen een reality check.

We worden er weer aan herinnert dat alles wat we hebben, zo over kan zijn.