Ridderkerkse ziekenhuizen (deel 2)
Het Havenziekenhuisje voorzag in een dringende behoefte. Maar dat wil nog niet zeggen dat het ook door de burgerij als volwaardig werd gezien. Later wel, want de liefdevolle verzorging door de opvolgende beheerders (Den Hoed-den Haan, Den Hoed-van Os en van der Heijden-Provily) heeft daartoe zeker bijgedragen. Na het vertrek van dokter Bos, is het toezicht steeds bij zijn opvolgers aan de Molendijk gebleven.
In het jaar 1963, kon de toenmalige beheerder Piet van der Heijden, die in 1950 met zijn eega het Havenziekenhuis hadden betrokken, met vreugde het volkomen verouderd pand verruilen voor een modern ingericht tehuis aan de Kerkweg (Sonneheerdt). Het bleek een gezellig onderkomen met wel verscheidenheid in kamergrootte. Er waren zelfs kamers met 7 bedden. Groot pluspunt was nu dat de beheerder èn zijn vrouw beiden volledig in dienst waren van de gemeente. Maar de tijden veranderen en niemand had kunnen bedenken dat nog geen 20 jaren later het tehuis, naar de toen inmiddels heersende opvattingen, niet meer aan de eisen des tijds zou voldoen. In 1975 is nog een tussenoplossing geweest met hulp vanuit de Nieuwenhuisenstichting. Echter met de ingebruikneming van de Reyerheem in 1982, werden de beide verouderde tehuizen opgeheven en kon men niet meer spreken van een gemeenteziekenhuis in Ridderkerk.
Rijksziekenbarak
In het voorjaar van 1919 kregen de dokters Van der Drift en Nijkamp te maken met gevallen van vlektyfus. Een besmettelijke- en moeilijk te herkennen ziekte. Ook een hoog sterftecijfer, zodat uiterste waakzaamheid geboden was. Bij Koninklijk besluit werden aan het gemeentebestuur per 27 december 1918 speciale bevoegdheden toegekend. Als naar het oordeel van de artsen kleding en huisraad niet naar behoren ontsmet kon worden, mocht de gemeente overgaan tot verbranding er van. Omdat het in algemeen belang gebeurde, werd alles tegen taxatiewaarde vergoed.
Van 10 februari t/m 11 juni 1919 kreeg de gemeente beschikking over een verplaatsbare Rijksziekenbarak van 80 m². Die stond benedendijks, nabij de buurt die destijds de Zandstraat werd genoemd. De huurprijs die aan het Rijk moest worden afgedragen was 2½ cent per dag! In de barak werden personen opgenomen bij wie de vlektyfus reeds was geconstateerd. Gezinsleden die nog gezond schenen, werden in quarantaine gehouden in gebouw Volksbelang in Bolnes. Niet onvermeld mag blijven dat de wijkzusters van het Groene Kruis een intensief aandeel hadden in de verzorging van de patiënten.
Noodsanatorium
Het derde ziekenhuis in ons dorp, was een initiatief van de huisartsen Op den Coul en Heeringa. Kort na de bevrijding in 1945, besloten beide artsen een noodsanatorium te stichten voor T.B.C.-patiënten. De bestaande sanatoria waren door de bezetters leeggeroofd, terwijl de behoefte eraan zeer groot bleek. Dankzij de Ridderkerkse afdeling van het Nederlandse Rode Kruis en veel steun vanuit de bevolking, kon op 5 oktober 1946 het sanatorium "Prinses Margriet” in gebruik genomen worden. Het sanatorium was gevestigd in het pand Ringdijk 72, en was tijdens de WO2 het kringhuis van de NSB. Van 1946 tot aan de sluiting in 1955 werden er in totaal 102 patiënten verpleegd.
Samensteller Ton Remans